آثار گسترش فیزیکی و تغییر کاربری های شهری بر حریم رودخانه (مطالعۀ موردی: رود خشک در شیراز)

توسعه فیزیکی شهرها، تجاوز به حریم و بستر رودخانه ها و اراضی پیرامونی آن ها منجر شده است. استفاده انسان از رودخانه و نوع دخالت در حریم آن موجب تغییراتی در کانال رود و حاشیه آن می شود. در دهه های اخیر، کلان شهر شیراز شاهد گسترش بیش ازحد فضاهای ساخته شده بوده است؛ به گونه ای که بیش از دیگر شهرهای استان رشد فیزیکی دارد. بخش اعظم این توسعه، نامنظم و خودسرانه صورت گرفته و درنتیجه، توسعه فیزیکی شهر به تغییر لندفرم های ژئومورفولوژیکی اطراف منجر شده است. هدف این پژوهش، بررسی توسعۀ شهری در حریم رودخانه خشک و دامنه تغییرات آن در بازه زمانی 48 ساله در شهر شیراز است.این پژوهش توصیفی- تحلیلی است و به صورت کتابخانه ای و میدانی انجام شده است. پژوهش با استفاده از عکس هوایی سال 1346 به مقیاس 1:20000، تصاویر ماهواره لندست در سال 1394، سنجنده اولی و نقشه های توپوگرافی منطقه و برداشت داده های میدانی به کمک سامانۀ موقعیت یاب جهانی (gps) صورت گرفت. همچنین به منظور پردازش داده ها و تهیۀ نقشه، از نرم افزارهای arcgis10.3 و envi4.8 استفاده شد. مطابق نتایج، در دورۀ زمانی فوق توسعۀ فیزیکی شهر در حریم رودخانه، در مقایسه با سال 1346 در بازۀ اول 21 هکتار، در بازۀ دوم 220 هکتار و در بازۀ سوم 54 هکتار است. به طورکلی، 295 هکتار از حریم رودخانه به کاربری های ساخت وساز شهری تعلق گرفته و جابه جایی عرضی رودخانه در بخش یک 176 متر، بخش دوم 145 متر و در بخش سوم 68 متر بوده است.همچنین بررسی ها نشان می دهد الگوی گسترش فیزیکی کلان شهر شیراز، از هسته ای به سمت خطی پیش رفته است.